Category: Starnieuws

De invoering van het landelijk evenredige vertegenwoordigingsstelsel in De Nationale Assemblee (DNA) heeft de hoop en vreugde van velen opgewekt in Suriname. Dit is echter slechts een eerste stap op weg naar een duurzame democratie in het land. Er zijn nog tal van staatsrechtelijke hervormingen nodig om een solide democratie te vestigen. Tijdens de stemming voor het nieuwe kiesstelsel werden enkele aanvullende wetgevingsmaatregelen voorgesteld aan de DNA-leden, en deze werden door sommigen ervaren als een soort “koopje of laat het zitten”.

Een van de meest besproken onderwerpen was de invoering van een waarborgsom voor politieke partijen die aan verkiezingen willen deelnemen. De suggestie voor een waarborgsom werd voor het eerst gedaan door de Evaluatiecommissie kiesstelsel in 2018 onder leiding van Jules Wijdenbosch. Deze commissie stelde voor dat politieke organisaties een waarborgsom zouden moeten betalen om deel te nemen aan verkiezingen. Deze waarborgsom werd voorgesteld als een alternatief voor een eerder wetsartikel dat politieke organisaties uitsloot van verkiezingsdeelname als ze niet konden aantonen dat ze een minimum aantal kiesgerechtigde leden hadden dat overeenkwam met een bepaald percentage van het totale aantal kiesgerechtigden in Suriname. Dit oude wetsartikel werd echter als ineffectief en onzinnig beschouwd omdat veel politieke organisaties beweerden duizenden leden te hebben, maar bij verkiezingen slechts een handjevol stemmen kregen.

De invoering van een waarborgsom werd gezien als een manier om de mate van betrokkenheid van politieke organisaties bij de verkiezingen te meten en om bij te dragen aan de financiering van verkiezingen, die volgens een UNDP-expert een van de duurste in de wereld zijn in termen van kosten per kiezer. In het begin werd gedacht dat het betalen van de waarborgsom zou moeten worden gefinancierd ten koste van zaken als campagnemateriaal, zoals petten, tassen en paraplu’s, die vaak werden uitgedeeld aan kiezers. Echter, in de loop der tijd werd duidelijk dat voor veel politieke organisaties campagnemateriaal van het grootste belang is en soms zelfs belangrijker wordt geacht dan het hebben van een inhoudelijk verkiezingsprogramma.

Het feit dat sommige politieke organisaties campagnemateriaal verkopen in plaats van weggeven is zeker opmerkelijk. Bovendien zijn er maar weinig politieke organisaties die hun leden vragen om dergelijke campagneproducten te kopen of te helpen verkopen om bij te dragen aan de financiering van de partij. Sommige organisaties versieren bomen, bruggen en masten met hun campagnemateriaal, terwijl het betalen van de waarborgsom slechts een kleine financiële last lijkt te zijn. Dit onderscheid in de politieke strijd werpt vragen op over de financiële bijdragen aan politieke organisaties en de behoefte aan regulering op dit gebied.

De recente verhoging van de waarborgsom van SRD 100.000 naar ruim SRD 750.000 heeft geleid tot veel discussie. Sommigen beweren dat deze verhoging bedoeld is om bepaalde politieke organisaties uit te sluiten van deelname aan verkiezingen en zo een soort plutocratie te creëren, waarbij de rijksten de touwtjes in handen hebben. Anderen, zoals parlementslid Asiskumar Gajadien, rechtvaardigen de verhoging door te stellen dat deze bedoeld is om alleen serieuze politieke partijen over te houden die gedragen worden door de kiezers.

Toch lijkt een extreem hoge waarborgsom geen garantie te bieden voor de serieuze intenties van politieke organisaties. Het zou eerder een indicatie kunnen zijn van welke bedragen sponsoren bereid zijn te investeren via politieke organisaties. Er zijn inderdaad enkele politieke organisaties die financieel afhankelijk zijn van donaties en sponsoring, en deze verhoging kan hen in een moeilijke positie brengen.

Een mogelijke oplossing zou kunnen zijn om de waarborgsom op hetzelfde niveau te houden en in plaats daarvan een kiesdrempel in te stellen, bijvoorbeeld 3%, 4% of 5%. Dit zou betekenen dat alleen politieke organisaties die ten minste 3%, 4% of 5% van de geldig uitgebrachte stemmen behalen in aanmerking komen voor het aantal zetels dat ze hebben gewonnen. Dit zou een manier zijn om na de verkiezingen te meten welke politieke organisaties daadwerkelijk gedragen worden door de kiezers.

Bovendien is het van groot belang dat ongebruikte waarborgsommen niet onbenut blijven liggen bij de Centrale Bank. Het is noodzakelijk dat de wetgever aangeeft wat er met deze niet-gerestitueerde gelden moet gebeuren.

Kortom, terwijl de invoering van het landelijk evenredige vertegenwoordigingsstelsel een belangrijke stap voorwaarts is voor de democratie in Suriname, zijn er nog enkele kwesties rondom de waarborgsom die aandacht behoeven. Een evenwichtig systeem dat de betrokkenheid van politieke organisaties waarborgt, zonder onnodige financiële drempels op te werpen, is van groot belang voor de verdere ontwikkeling van de democratie in het land.

I’m sorry, but your message doesn’t appear to be related to a request for information about a terrorist organization. If you have any other questions or need assistance with a different topic, please feel free to ask, and I’ll be happy to help.

In een krachtige gezamenlijke verklaring hebben de Surinaamse Islamitische Vereniging (SIV) en de Israëlitische Gemeente Suriname (IGS) alle mogelijke inspanningen afgewezen die tot doel hebben tweedracht in de Surinaamse samenleving te zaaien. Deze historische stap onderstreept de diepgewortelde eenheid en broederschap tussen de joodse en islamitische gemeenschappen in Suriname. ISG acting president Jacques Reeder en SIV voorzitter Robert Bipat ondertekenden de verklaring, gevolgd door een hartelijke brasa (omhelzing), als symbool van solidariteit.

De harmonieuze co-existentie tussen deze twee gemeenschappen is een essentieel onderdeel van het Surinaamse culturele landschap. Jacques Reeder benadrukte dit feit, en stelde dat de vreedzame samenleving van joden en moslims in Suriname onverstoord zal blijven, ongeacht externe invloeden. Deze verklaring komt op een moment waarop internationale gebeurtenissen in het Midden-Oosten de wereld doen opschrikken en herinneren aan de fragiliteit van vreedzame co-existentie elders.

De ondertekening van de verklaring vond plaats in de Ahmadiyya Anjuman Isha’at Islam-moskee aan de Keizerstraat, gelegen naast de Neveh Shalom synagoge, waar beide gemeenschappen hun betrokkenheid bij vrede en harmonie in Suriname bezegelden.

In de verklaring drukken de SIV en IGS hun sterke verbondenheid uit met de traditionele Surinaamse waarden die hebben bijgedragen aan een vreedzame en harmonieuze gemeenschap. Ze benadrukken dat zelfs de nazaten van Ibrahim (Abraham) in harmonie en vrede samenleven en zich verenigen, ongeacht hun religieuze achtergrond.

De verklaring benadrukt ook de overvloed aan informatie die tegenwoordig wordt verspreid via sociale media en andere platforms. Jacques Reeder wees erop dat mensen soms verward kunnen raken door deze stroom van informatie en dat verkeerde interpretaties tot spanningen kunnen leiden. De gezamenlijke verklaring dient daarom als een preventieve maatregel om te voorkomen dat spanningen escaleren. Ze geloven dat voorkomen beter is dan genezen en willen de Surinamers waarschuwen om zich niet te laten misleiden of gebruiken, hetzij voor politieke of financiële doeleinden.

Beide organisaties benadrukken dat geweld geen oplossing biedt, ongeacht wie er gelijk heeft of wat de aanleiding ook is. Geweld brengt geen winnaars voort, alleen verliezers. Ze pleiten voor vreedzame dialoog als het enige pad naar duurzame vrede en harmonie.

De SIV en IGS zijn al bijna een eeuw lang buren, en ze hebben samen getuige mogen zijn van de geschiedenis zonder noemenswaardige conflicten. Ze onderstrepen de groeiende diepgang van hun relatie en het begrip dat ze voor elkaar hebben ontwikkeld. Deze samenwerking en vriendschap zullen in 2032 hun 100-jarig jubileum bereiken, en ze willen dienen als een voorbeeld voor de wereld dat verschillende religies en gemeenschappen naast elkaar kunnen bestaan zonder hun unieke identiteit op te geven.

Ze roepen de hele wereld op om dit voorbeeld te volgen en te stoppen met oorlog en geweld. Robert Bipat drukt dit verlangen uit met de woorden: “Dit is het mooiste wat wij kunnen meegeven aan de wereld. Stop met oorlog, stop met geweld, geen zinloze doden. We kunnen samen met elkaar in dialoog problemen oplossen.”

Het wekelijkse vrijdaggebed, sinds de recente gewelddadige aanvallen, staat nu in het teken van de onschuldige slachtoffers van conflicten over de hele wereld. Beide gemeenschappen bidden dat de betrokkenen de waarde van menselijk leven zullen herkennen en zich zullen inzetten voor vrede. Jacques Reeder benadrukte dat Jules Donk, de voorzitter van IGS, als gezant deze boodschap heeft overgebracht aan de aanwezigen en hen heeft opgeroepen bewust te bidden voor vrede en de bescherming van onschuldige burgers.

De SIV en IGS zullen zich blijven inzetten voor eenheid in Suriname en streven naar een betere toekomst voor het land. Ze hopen dat deze gezamenlijke verklaring de wereld zal inspireren om geweld en conflicten te vermijden en in plaats daarvan te kiezen voor vreedzame dialoog. Als teken van hun toewijding sluiten ze de verklaring af met de woorden: “Wans ope tata komopo, ongeacht herkomst, religie of etniciteit. Wi mu seti un Suriname bun.”

Binnenkort zal een exemplaar van deze gezamenlijke verklaring worden overhandigd aan buitenlandse missies, internationale organisaties en de Surinaamse regering, als een krachtige boodschap van vrede, eenheid en harmonie die uitgaat van de diverse bevolking van Suriname. (Bron: Starnieuws)

De bruisende driedaagse Social Media Conferentie heeft een overweldigende opkomst gezien, met deelnemers die van heinde en verre zijn gekomen om deel te nemen aan dit veelzijdige evenement. De 7e editie van de Social Media Conference (SMC), gehouden in het majestueuze Torarica, is momenteel in volle gang en nadert zijn hoogtepunt vanavond. Deze conferentie, die alle aspecten van social media bestrijkt, trekt niet alleen individuele content creators aan, maar heeft ook de interesse gewekt van talloze bedrijven die er gretig gebruik van maken.

De deelnemers hebben de kans om nieuwe inzichten op te doen door middel van boeiende discussies en lezingen van experts, zowel nationaal als internationaal. Het is ook een gelegenheid om waardevolle zakelijke connecties te smeden en, niet in de laatste plaats, om elkaar persoonlijk te ontmoeten, iets wat in dit digitale tijdperk soms zeldzaam is.

Jean Luc van Charante, een gerespecteerde social media deskundige, benadrukt dat de meeste Surinamers nog steeds actief zijn op Facebook, hoewel het waarschijnlijk is dat er nog meer mensen zijn die gebruikmaken van Whatsapp. Hij prijst de indrukwekkende opkomst van dit evenement en benadrukt dat de SMC uniek is in zijn soort. Er zijn weinig vergelijkbare conferenties waar deelnemers zowel lokale als internationale expertise kunnen opdoen en nieuwe vaardigheden kunnen verwerven. Bovendien is deelname aan de SMC financieel voordelig in vergelijking met de kosten van internationale reizen voor vergelijkbare informatie.

Van Charante deelt ook interessante statistieken, waaruit blijkt dat maar liefst 70 procent van de deelnemers afkomstig is van de marketing- of commerciële afdelingen van diverse bedrijven. Ze nemen deel aan de conferentie om inzicht te krijgen in de nieuwste trends in social media en om hun bedrijven te overtuigen om meer te investeren in social media en online marketing.

Een opvallende ontwikkeling in de wereld van social media is het toenemende gebruik van individuen of groepen met aanzienlijke volgers en invloed op social media om producten en diensten te promoten. Deze aanpak blijkt vaak effectiever en rendabeler te zijn dan traditionele reclame via radio of televisie. Het is duidelijk dat social media een krachtig instrument is geworden voor bedrijven die hun doelgroep willen bereiken en beïnvloeden.

Van Charante wijst erop dat Suriname een aanzienlijk aantal Facebook-accounts telt, waarvan er meer dan 300.000 zijn geregistreerd. Toch valt er ook een sterk argument te maken voor Whatsapp als het grootste social media kanaal, omdat vrijwel alle Surinamers, zelfs degenen die niet op Facebook actief zijn, gebruikmaken van Whatsapp. YouTube heeft ook aan populariteit gewonnen, met zowel jongeren als ouderen die steeds meer tijd op het platform doorbrengen. Bovendien is het verheugend om te zien dat enkele Surinamers, zoals Freestyle en Kater Karma, meer dan 100.000 abonnees hebben verworven, terwijl meerdere anderen op TikTok zelfs 300.000 volgers hebben verzameld.

De samenwerking tussen social media persoonlijkheden en bedrijven blijkt een winstgevende manier te zijn om inkomen te genereren. Hoewel de meesten van hen nog geen inkomsten kunnen genereren uit louter hun geposte tekstberichten of de kijkcijfers van hun foto’s en video’s, biedt de huidige situatie in Suriname niet de mogelijkheid om social media pagina’s te monetariseren. Dit in tegenstelling tot landen waar dat wel mogelijk is. Er zijn echter omwegen beschikbaar om toch tot monetarisatie over te gaan, maar deze vereisen een aparte infrastructuur. Individuen en bedrijven zijn echter niet altijd bereid de benodigde investeringen te doen om deze mogelijkheden te benutten.

De opvallende opkomst en dynamische ontwikkelingen op het gebied van social media die tijdens de Social Media Conferentie worden besproken, getuigen van het groeiende belang van deze sector in Suriname. De conferentie biedt niet alleen waardevolle inzichten en connecties voor deelnemers, maar onderstreept ook het potentieel van social media als een krachtige tool voor marketing en invloed. Met Suriname’s groeiende aanwezigheid op platforms zoals Facebook, Whatsapp, YouTube en TikTok, zal de rol van social media in de samenleving en het bedrijfsleven alleen maar toenemen, en de SMC speelt een cruciale rol in het bevorderen van dit bewustzijn. (Bron: Starnieuws)

Minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking, heeft tijdens een persconferentie aangekondigd dat Mennonieten die zich in Suriname willen vestigen geen steun van de regering zullen ontvangen voor hun geplande landbouwactiviteiten. In plaats daarvan zullen de Mennonieten op grote schaal landbouw bedrijven en zelf investeringen doen in hun operaties. De regering zal geen grond ter beschikking stellen voor hun activiteiten en er zal geen grootschalige ontbossing worden toegestaan.

De Mennonieten zijn momenteel bezig met onderhandelingen met lokale gemeenschappen in het westen en het Brokopondogebied om geschikte grond te verkrijgen. Minister Ramdin gaf aan dat na meer dan twee jaar van discussies en overwegingen, toestemming is verleend aan de Mennonieten om in Suriname actief te zijn. Er is ingestemd met een proefperiode van drie jaar voor 50 families, uitsluitend voor agrarische doeleinden.

De Mennonieten staan bekend om hun productiviteit en exportpotentie, en de regering is van plan om hen de ruimte te geven om te investeren in hun eigen grond en faciliteiten. Ze zullen afspraken maken met de lokale bevolking over het gebruik van het land en zullen de benodigde investeringen zelf financieren.

Echter, minister Ramdin erkende dat de kwestie van grondrechten voor inheemse en tribale volken nog steeds niet is opgelost en kan zorgen voor complicaties. Hij gaf aan dat de Mennonieten al gesprekken voeren met verschillende groepen in het binnenland en dat de regering zal helpen waar mogelijk. Er zijn nog geen specifieke verzoeken ontvangen, maar de gesprekken met kapiteins en dorpshoofden in zowel het westen als het Brokopondogebied zijn aan de gang.

Het uiteindelijke besluit over het voortzetten van de onderneming zal afhangen van de beschikbaarheid van geschikte grond. Minister Ramdin benadrukte dat de Mennonieten geen grond van de overheid zullen ontvangen en dat de regering zal blijven toezien op mogelijke ontbossingsactiviteiten die de milieudoelstellingen van Suriname zouden schaden. Hij benadrukte dat Suriname zich heeft gecommitteerd om ontbossing tegen te gaan en dat er geen toestemming zal worden gegeven voor grootschalige ontbossing. Het doel is om tegen 2030 te stoppen met ontbossen. Over drie jaar zal er een evaluatie plaatsvinden van het project met de Mennonieten.

De controverse rondom de bouw van het nieuwe vergadercomplex voor De Nationale Assemblee (DNA) lijkt de gemoederen in Suriname niet te bedaren. De keuze voor de bouw van dit complex heeft veel nationale en internationale kritiek uitgelokt, en de regering realiseert zich nu dat er maatregelen genomen moeten worden om de reputatie van het land te herstellen. Er is een immense druk op de overheid om deze kwestie serieus te nemen. De reden voor de druk ligt in het feit dat Suriname recentelijk op de Werelderfgoedlijst van Unesco werd geplaatst. Dit geldt niet alleen voor de historische binnenstad van Paramaribo, maar ook voor het Centraal Suriname Natuurreservaat en Jodensavanne.

Het verwerven van deze erkenning vereist intensief lobbywerk en het voldoen aan strikte eisen en voorwaarden die door Unesco zijn vastgesteld. Dit proces kan niet overhaast worden, en de regering moet instemmen met de voorwaarden die worden gesteld om deze prestigieuze status te behouden. De historische binnenstad van Paramaribo is een bron van nationale trots en een representatieve reflectie van de rijke geschiedenis van Suriname. Er zijn tal van andere zaken waar het land trots op kan zijn, maar helaas worden deze vaak overschaduwd door negativiteit en de belangen van enkelen.

Naast het feit dat het ontwerp van het vergadercomplex in strijd is met de eerder vastgestelde afspraken voor de historische binnenstad, zijn er ook ernstige problemen met de gunning van het bouwproject. De regering heeft tot op heden geen duidelijkheid verschaft over de vraag waarom Bouwvast Jankie werd verkozen boven het consortium Dundas Alginco. Er was al overeengekomen dat de laagste inschrijver die voldoet aan alle eisen de gunning zou krijgen, op voorwaarde van ondertekening. Echter, de Onderraad Aanbestedingen en Gunningen (ORAG), geleid door de president zelf, heeft zijn veto uitgesproken en de hele procedure omzeild. Het werk is uiteindelijk toegewezen aan de hoogste inschrijver, en er is geen duidelijkheid verschaft over deze beslissing. Dit creëert een voedingsbodem voor corruptie.

Het risico van corruptie wordt verder versterkt door de mogelijkheid dat de regering de wet op aanbesteding en gunning, op aandringen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), zou wijzigen. Hoewel een herziening van deze wet in voorbereiding is, lijken we momenteel de duistere kant van de tunnel in te staren. De regering maakt een ernstige fout, maar De Nationale Assemblee (DNA) wast haar handen ten onrechte in onschuld. Het is de rol van DNA om de regering te controleren, en hoewel de bouw van het vergadercomplex in handen is van het ministerie van Openbare Werken, is DNA verantwoordelijk voor het uitoefenen van toezicht. Helaas vormen regering en DNA vaak een coalitie, waardoor er weinig daadwerkelijk toezicht plaatsvindt. DNA lijkt zich te laten meeslepen door de drang om tijdens deze regeringstermijn in een nieuw gebouw te vergaderen, zonder te beseffen dat dit een kwestie van prestige is.

Het feestelijke gevoel dat eerst heerste rond de bouw van het nieuwe complex zal echter worden overschaduwd door controverse en kritiek. Het kan niet worden getolereerd dat de volksvertegenwoordigers boven de bevolking staan die zij dienen te vertegenwoordigen. De meerderheid van de bevolking is getroffen door economische moeilijkheden, en prioriteiten moeten worden gesteld. Er moet een verandering van inzicht komen, waarbij het behoud van het culturele en historische erfgoed van Suriname boven alles wordt gesteld. Het huidige pad leidt slechts tot cultureel barbarisme.

Er is een duidelijke roep om transparantie en verantwoording binnen deze kwestie. Alleen door open communicatie, eerlijkheid en het naleven van wettelijke procedures kan de Surinaamse regering het vertrouwen van haar bevolking herwinnen en bijdragen aan de bescherming van haar culturele erfenis. Er moet onmiddellijke actie worden ondernomen om dit controversiële project weer op het juiste spoor te krijgen en de schade aan de reputatie van het land te herstellen.

Het ministerie van Defensie heeft aangekondigd dat het een aanzienlijke inhaalslag heeft gemaakt wat betreft militaire promoties. Onlangs werden 203 militairen bevorderd tot een naast hogere rang tijdens een plechtigheid die plaatsvond in de Memre Buku Kazerne. Defensieminister Krishna Mathoera gaf aan dat het ministerie erin is geslaagd om de eerdere achterstanden in promoties grotendeels in te halen, hoewel er nog enkele officieren zijn die moeten worden bevorderd, en dit proces wordt voortgezet. De minister benadrukte het belang van het motiveren en bekwamen van militairen om te voorkomen dat ze het leger verlaten.

Om in aanmerking te komen voor promotie moeten militairen voldoen aan verschillende wettelijke criteria, zoals het bekleden van een bepaalde functie en het dienen in die rang gedurende een aantal jaren. Daarnaast moeten kandidaten met succes een opleiding hebben voltooid en positieve beoordelingen hebben ontvangen. Op basis van deze criteria worden promotievoorstellen gedaan, die vervolgens worden goedgekeurd door de bevelhebber, waarna het ministerie de promotieprocedure in gang zet. De recente promoties omvatten zowel onderofficieren als vijf officieren, volgens Defensie.

Minister Mathoera herhaalde opnieuw het belang van het personeel binnen de organisatie en benadrukte dat het ministerie kansen biedt om te groeien door opleidingsmogelijkheden aan te bieden, waardoor militairen kennis en vaardigheden kunnen ontwikkelen. Ze onderstreepte dat de kwaliteit van elke individuele militair de algehele kwaliteit van de gehele defensieorganisatie beïnvloedt. Het ministerie heeft plannen om versnelde opleidingen te organiseren om militairen bekwaam te maken en om te zorgen dat groei binnen de organisatie niet stagneert, waardoor getalenteerde militairen de kans krijgen om naar leidinggevende posities door te stromen.

Het bevorderen van militairen is een essentieel aspect van het behoud van gekwalificeerd personeel binnen de krijgsmacht. Door middel van deze promoties stimuleert het ministerie van Defensie niet alleen de motivatie van militairen, maar bevordert het ook hun professionele ontwikkeling. Het streven naar kwaliteit en competentie binnen de defensieorganisatie is van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat het leger effectief kan functioneren en de nationale veiligheid kan waarborgen. Het recente succes bij het inhalen van de achterstand in promoties is een positieve stap in de richting van het versterken van de defensiecapaciteit van het land.

In de muzikale theatervoorstelling “De Plantage van onze Voorouders” staan twee vrouwen voor een indringende confrontatie met hun familiegeschiedenis. Deze productie, opgevoerd door theatergroep Orkater, is gebaseerd op de gelijknamige podcastserie uit 2020 van Maartje Duin in samenwerking met Peggy Bouva. De podcastserie onderzocht het verleden van Bouva’s tot slaaf gemaakte voorouders op de Tout Lui Faut-plantage, terwijl Duin ontdekte hoe haar eigen familie op dezelfde suikerplantage kapitalen verdiende. In de toneelversie, die onlangs in première ging, vertolken Manoushka Zeegelaar Breeveld en Malou Gorter de rollen van respectievelijk Bouva en Duin. Ze brengen hun personages tot leven met diepgaande betrokkenheid, en deze voorstelling raakt hen persoonlijk, met sluimerende schuldgevoelens en bedenkingen die passen in het bredere maatschappelijke debat over ras en identiteit.

“De Plantage van onze Voorouders” legt de vinger op de zere plek en brengt gevoelige kwesties rondom ras en maatschappelijke ongelijkheid aan het licht. Het blijkt dat discriminatie op basis van huidskleur nog steeds aanwezig is, zowel openlijk als subtiel. Zo wordt in de voorstelling benadrukt dat zwarte klimaatactivisten zelden te vinden zijn onder de demonstranten die recentelijk de A12 bij Den Haag bezetten. Zeegelaar Breeveld stelt de vraag aan Gorter of zij enig idee heeft waarom dit zo is, en beantwoordt deze vraag zelf met: “Nou, enig idee? Ga maar na. Het voelt toch anders om als zwarte medemens te worden opgepakt door de politie.”

Een ander schrijnend voorbeeld van ongelijkheid wordt onthuld wanneer blijkt dat een witte actrice voor een gelijkwaardige rol in hetzelfde toneelstuk aanzienlijk meer verdient dan haar zwarte collega. Deze onthulling werpt licht op de realiteit van ongelijk loon voor acteurs van verschillende achtergronden, een kwestie die de beide actrices in deze theaterproductie direct raakt.

Bodil de la Parra, actrice en toneelschrijfster, heeft het script geschreven voor “De Plantage van onze Voorouders,” waarbij Zeegelaar Breeveld ook heeft bijgedragen aan het schrijfproces. De regie was in handen van Geert Lageveen, die eerder ook betrokken was bij andere Surinaamse theaterproducties, zoals “Woiski versus Woiski” en “De Gliphoeve.”

Muziek speelt een belangrijke rol in de producties van Orkater, en dat is in deze voorstelling niet anders. Shauntell Baumgard, met viool, cello, contrabas en zang, samen met Yariv Vroom op percussie, dragen op bevlogen wijze bij aan de sfeer in het theater. Hun muzikale begeleiding varieert van dreigende paukenslagen en onheilspellende staccato tot hoopvolle kinderliedjes en vrolijke meezingers. Wanneer Zeegelaar Breeveld haar stem inzet, raakt ze de harten van het publiek en neemt ze hen mee op een emotionele reis.

“De Plantage van onze Voorouders” biedt het publiek een diepgaand inzicht in de manier waarop het koloniale verleden nog steeds resoneert in het heden. Deze geschiedenis is verweven in de vezels van nazaten van arbeiders die suikerriet kapten en koffiebonen plukten op plantages. Tegelijkertijd heeft dit verleden de nalatenschap van de voormalige eigenaren en slavenhouders beïnvloed. De voorstelling stelt de vraag hoe latere generaties zich moeten verhouden tot dit beladen verleden, en hoe ze hierover in gesprek kunnen gaan. Deze fascinerende theatervoorstelling biedt volop aanknopingspunten voor dit complexe en urgente debat.

“De Plantage van onze Voorouders” brengt de thema’s van identiteit, discriminatie en ongelijkheid op een krachtige en emotionele manier naar voren. Het biedt het publiek de gelegenheid om na te denken over de erfenis van het koloniale verleden en de impact ervan op de hedendaagse samenleving. Deze voorstelling is niet alleen boeiend en meeslepend, maar ook een belangrijke bijdrage aan het gesprek over inclusiviteit en gelijkheid in de kunst en de maatschappij.

In Mexico heeft een golf van gewelddadige aanvallen in één dag het leven gekost aan 22 mensen, waaronder meer dan tien politieagenten. Deze aanvallen vonden plaats in Midden en Zuidwest Mexico en hebben de alarmerende veiligheidssituatie in het land opnieuw aan de kaak gesteld.

De zwaarste aanval vond plaats in de gemeente Coyuca de Benitez in de staat Guerrero. Ongeïdentificeerde aanvallers vielen een veiligheidspatrouille aan en doodden elf gemeentelijke politieagenten. Dit brengt het aantal politieagenten dat dit jaar is omgekomen in Mexico op meer dan 340, volgens de non-profitorganisatie Causa en Comun. De autoriteiten zijn nog steeds bezig met het onderzoeken van het motief achter deze aanval, die plaatsvond in Guerrero, een van de armste deelstaten van Mexico en een broeinest van geweld tussen drugshandelaren en de politie.

In de aangrenzende deelstaat Michoacan doodden gewapende mannen vijf mensen, waarbij de broer van een lokale burgemeester gewond raakte. De lichamen van de vijf slachtoffers, waaronder een politieagent, werden aangetroffen op een snelweg in de stad Tacambaro. Tegelijkertijd vond een derde aanval plaats in Puebla, waarbij ten minste zes mensen omkwamen tijdens een vuurgevecht tussen vermeende drugsdealers en twee anderen gewond raakten. Deze gewelddadige botsing vond plaats in de plattelandsgemeenschap San Miguel Canoa, ongeveer 120 kilometer van Mexico-Stad.

Het is belangrijk op te merken dat Mexico al jaren te kampen heeft met kartelgerelateerde misdaad, waarbij meer dan 420.000 mensen zijn vermoord sinds de start van de zogenaamde “oorlog tegen drugs” in 2006. Het aantal moorden in het land is sindsdien verdrievoudigd, met 25 moorden per 100.000 inwoners. Bovendien heeft Mexico sinds 1962 meer dan 110.000 verdwijningen geregistreerd, waarvan de meeste worden toegeschreven aan criminele organisaties.

De deelstaten Guerrero en Michoacan behoren tot de meest gewelddadige regio’s van het land vanwege de voortdurende confrontaties tussen rivaliserende drugskartels en veiligheidstroepen. Verschillende gewapende groepen in het gebied strijden om controle over lucratieve drugssmokkelroutes langs de Pacifische corridor. Deze regio staat ook bekend om de teelt van papavers en de productie van heroïne.

Het geweld, dat vooral gericht is tegen lagere ambtenaren, neemt vaak toe in de aanloop naar verkiezingen. In juni 2024 zullen er presidentsverkiezingen worden gehouden in Mexico, waarbij Claudia Sheinbaum, voormalig burgemeester van Mexico-Stad, het zal opnemen tegen oppositieparlementariër Xochitl Galvez. Deskundigen hebben echter opgemerkt dat de recente uitbarsting van geweld, zelfs gezien de context van aanstaande verkiezingen, buitengewoon is.

Sinds zijn aantreden in 2018 heeft president Andres Manuel Lopez Obrador ingezet op een “knuffels, geen kogels”-benadering om geweldsmisdrijven aan te pakken. Deze strategie richt zich op het aanpakken van de onderliggende oorzaken van geweld, zoals armoede en ongelijkheid, via sociale programma’s, in plaats van te vertrouwen op militair geweld.

De recente gewelddadige incidenten benadrukken de voortdurende uitdagingen op het gebied van veiligheid waarmee Mexico wordt geconfronteerd en de complexiteit van de situatie, ondanks inspanningen om geweld en instabiliteit te verminderen. Het land zal naar alle waarschijnlijkheid te maken blijven hebben met de gevolgen van de drugshandel en georganiseerde misdaad, en de strijd om deze problemen aan te pakken zal voortduren.

Suriname heeft een belangrijke internationale mijlpaal bereikt door de oprichting van een Permanente Vertegenwoordiging bij de Verenigde Naties (VN) in Genève, Zwitserland. Deze Permanente Vestiging is tot stand gekomen dankzij een voorstel van de regering van Zwitserland, die volledige steun heeft geboden aan Suriname bij de oprichting van deze missie.

De keuze voor Genève als locatie voor de Permanente Vertegenwoordiging is strategisch van aard, aangezien een aanzienlijk deel van de activiteiten van de VN zich in deze stad afspeelt. Genève huisvest diverse gespecialiseerde VN-agentschappen, intergouvernementele organisaties, fondsen, onderzoeksinstituten en internationale organisaties. Suriname is lid van verschillende van deze wereldwijd opererende organisaties, waaronder de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN, de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), de Wereldhandelsorganisatie (WTO), de Internationale Organisatie voor Migratie en de Interparlementaire Unie.

De regering benadrukt het belang van de internationale profilering van Suriname en het zichtbaar maken van zijn toewijding aan internationale samenwerking, met als doel duurzame ontwikkeling, vrede en welvaart wereldwijd te bevorderen. De Permanente Vertegenwoordiging van Suriname bij de VN en andere internationale organisaties in Genève heeft als voornaamste taak de belangen van Suriname te behartigen. Dit omvat het overbrengen van de standpunten van Suriname met betrekking tot mensenrechten, migratie, vluchtelingenvraagstukken en samenwerking op het gebied van duurzame ontwikkeling, klimaatverandering en milieubescherming. Daarnaast streeft de missie naar verdere samenwerking met andere lidstaten en het verkrijgen van internationale steun voor duurzame projecten in Suriname.

Het is opmerkelijk dat Suriname nu de 183e staat is met een Permanente Vertegenwoordiging in Genève, waaronder meerdere landen uit het Caribisch gebied, zoals Barbados, Guyana, The Bahamas, Trinidad en Tobago, Jamaica en Haïti. Deze beslissing markeert het feit dat Suriname het laatste land in Zuid-Amerika is dat een Permanente Missie heeft gevestigd bij de VN in Genève.

De regering van Suriname is ervan overtuigd dat deze historische stap een belangrijke mijlpaal is in de buitenlandse betrekkingen van het land en essentieel om de positie van Suriname in de internationale gemeenschap te versterken. Als vervolg op de oprichting van de Permanente Missie zal de accreditatie van Suriname bij de regering van Zwitserland op basis van de bilaterale relatie binnenkort plaatsvinden. De samenstelling van de missie zal binnenkort worden aangekondigd.

Kortom, de oprichting van de Permanente Vertegenwoordiging van Suriname in Genève getuigt van de toewijding van Suriname aan internationale betrokkenheid en samenwerking. Het opent de deur voor verdere deelname aan belangrijke internationale discussies en initiatieven, en zal naar verwachting bijdragen aan de versterking van de positie van Suriname in de mondiale arena.